-
1 to
to [tɔ]I. prondem diese(r, s)chodzi o \to drzewo es geht [ lub es handelt sich] um diesen Baum\to fakt das ist eine Tatsache\to jest ładne das ist hübsch [ lub schön]kto/co \to jest? wer/was ist das?\to już widziałem, a tamtego jeszcze nie das habe ich schon gesehen, das andere aber noch nichtco \to ma znaczyć? was soll das [ lub hat das zu] bedeuten?a \to pech! das ist aber ein Pech!jak \to? wie denn?otóż \to! ja, eben!III. conjjeśli chcesz, \to przyjdź wenn du willst, kannst du kommengdybyś miała trudności, \to daj mi znać wenn du Schwierigkeiten haben solltest, dann sag mir Bescheidco głowa, \to rozum so viel Köpfe, so viele Meinungenco dwie głowy, \to nie jedna vier Augen sehen mehr als zweico za dużo, \to niezdrowo allzu viel ist ungesund ( prov)czas \to pieniądz Zeit ist Geld ( fig)
См. также в других словарях:
zaimek — m III, D. zaimekmka, N. zaimekmkiem; lm M. zaimekmki «część mowy, której funkcja znaczeniowa polega na wskazywaniu na przedmioty i ich właściwości w sytuacji mówienia lub w obrębie tekstu, spełniająca funkcje składniowe tych wyrazów, które ona… … Słownik języka polskiego
to — I → ten II ndm 1. «partykuła o charakterze ekspresywnym, wyróżniająca lub wzmacniająca wyrazy, którym towarzyszy, lub zdania i części zdania, w których jest użyta, wzmacniająca też inne partykuły i spójniki (np. i, bo, no, a, ano, tak)» Od kiedy… … Słownik języka polskiego
żaden — + żadna, żadne odm. jak przym. 1. «zaimek określający występujący w zdaniach przeczących jako przydawka, oznaczający całkowity brak osoby, przedmiotu, właściwości; ani jeden» Nie przyszedł żaden interesant. Nie było żadnego telefonu. Nie mieć… … Słownik języka polskiego
konwersja — ż I, DCMs. konwersjasji, blm 1. chem. «proces chemiczny, w którym zachodzi wymiana między składnikami dwóch substancji» 2. inform. «zmiana postaci danej informacji, umożliwiająca np. dalsze jej przetwarzanie za pomocą odpowiedniego programu… … Słownik języka polskiego
mianownik — m III, D. a, N. mianownikkiem; lm M. i 1. «pierwszy przypadek w deklinacji, występujący w zdaniu w funkcji podmiotu lub orzecznika (odpowiadający na pytanie: kto? co?); forma wyrazowa tego przypadka; nominatiwus» Rzeczownik użyty w mianowniku. 2 … Słownik języka polskiego
predykacja — ż I, DCMs. predykacjacji; lm D. predykacjacji (predykacjacyj) 1. «formułowanie sądu orzekającego» 2. jęz. «określanie w zdaniu wyrazu występującego w funkcji podmiotu za pomocą formy osobowej czasownika (np. stoi w zdaniu: dom stoi) lub za pomocą … Słownik języka polskiego
bezpodmiotowy — «nie mający podmiotu» ∆ jęz. Zdanie bezpodmiotowe «zdanie nie mające podmiotu, w którym w funkcji orzeczenia występuje» a) «czasownik bezosobowy lub bezosobowa forma czasownika (np. grzmi przed burzą, należało się spieszyć, dyskutowano długo, nie … Słownik języka polskiego
sam — I + sama, samo, sami, odm. jak przym. 1. «zaimek wskazujący na to, że dana osoba lub rzecz występuje, działa we własnej osobie, samodzielnie, bez niczyjej pomocy» Sam to zrobiłem. Sam się zdecydował na to. Dziecko samo odrobiło lekcje. Talerz sam … Słownik języka polskiego
przydawka — ż III, CMs. przydawkawce; lm D. przydawkawek jęz. «wyraz lub człon zdania określający rzeczownik» ∆ Przydawka okolicznikowa «przydawka odnosząca się jednocześnie do podmiotu i orzeczenia, np. Wracałem do domu przygnębiony» ∆ Przydawka przyimkowa… … Słownik języka polskiego